1

"May I get you something to drink while you wait?"


"ผมได้รับสิ่งที่คุณดื่มในขณะที่คุณรอ?

The hotepage was a compact man who spoke English with only a trace of an accent.

hotepage เป็นคนเล็กที่พูดภาษาอังกฤษได้เพียงร่องรอยของสำเนียง

His brass nameplate gleamed against his loden-green uniform.

แผ่นป้ายพิกัดทองเหลืองพระองค์ gleamed loden กับชุดสีเขียวของเขา

"No , thank you", Ben Hartman said, smiling wanly.ไม่ขอบคุณ บีนพูดพร้อมยิ้มแห้งๆ

"Are you sure? Perhaps some tea? Coffee? Mineral water?"The bellhop peered up at him with the bright-eyed eagerness of someone who has only a few minutes ledt to enhance his parting tip."I'm terribly sorry your car is delayed."

"คุณแน่ใจ? บางทีชา? กาแฟ? น้ำแร่?"เด็กรับใช้ peered ขึ้นที่เขาด้วยความกระตือรือร้นสว่างตาของคนที่มีเพียงไม่กี่นาที ledt เพื่อเพิ่มปลายแยกทางของเขา . "ฉันเสียใจชะมัดรถของคุณ ล่าช้า.

"I'm fine really.""ฉันสบายดีจริงๆ.

Ben stood in the lobby of hte Hotel St.Gotthard,an elegant nineteenth century establishment that specialized in catering to the well-heeled international businessman-and,face it, that's me,Ben thought sardonically.now that he had checked out, he wonderedd idly whether he could tip the bellhop not to carry his bags, not to follw his every move a few feet behind,like a Bengali bride, not to offer unceasing apologies for the fact that the car that was to take Ben to the airport had not yet arrived.

Ben อยู่ในล็อบบี้ของโรงแรมจังหวัดอุบลราชธานี St.Gotthard, สถานศตวรรษสง่า 19 ที่เฉพาะในอาหารที่มั่งมีนักธุรกิจระหว่างประเทศและใบหน้านั้นที่ฉัน, Ben sardonically.now คิดว่าเขาเช็คเอาเขา wonderedd อย่างเฉยๆว่าเขาปลายเด็กรับใช้ไม่สามารถดำเนินกระเป๋าของเขาไม่ปฏิบัติตามทุกย้ายเท้าของเขาไม่กี่หลังเช่นเจ้าสาวเบงกอลไม่ให้ตลอดไปขอโทษสำหรับความจริงที่ว่ารถที่นำ Ben ที่สนามบินได้ไม่ มาถึงยัง

Luxury hotels the world over prided themselyes on such coddling, but Ben. who traveled quite a bit , inevitably found it intrusive, deeply irritating . He'd spent so much time trying to break put of the cocoon, hadn't he ? But the cocoon-the stale rituals of privilege-had won out in the end. The Hotelpage had his number, all right:just another rich,spoiled American.

โรงแรมหรูทั่วโลก themselyes prided ใน coddling เช่น แต่ Ben ผู้เดินทางไม่น้อย, ย่อมพบล่วงล้ำลึกรำคาญ เขาต้องการใช้เวลามากพยายามแตกใส่ของรังไหมที่เขาไม่ได้? แต่รังที่พิธีกรรมเก่าของ - มีสิทธิ์ได้รับรางวัลออกในที่สุด Hotelpage มีจำนวนสิทธิ์ของเขาเพียงหนึ่งร่ำรวยอเมริกันใจแตก

Ben Hartman was thirty-six, but today he felt much older. It wasn't just the jet lag , though he had arrived from New York yesterday and still felt that of dislocation. It was something about being in Switzerland again:in happier days, he'd spent a lot of time here sking too fast friving too fast feeling like a wils spirit among its stonefaced,rule-bound burghers.He wished he could regain that spirit, but he couldn't.He hadn't been to Switzerland since his brother,Peter-his identical twin,his closest friend in all the world-had been killed here four years, ago .Ben had expected the trip to stir up memories,but nothing like this.Now he realized what he 'd arrived he'd made coming back here.From the moment he'd arrived at Kloten Airport, he'd been distracted,swollen with emotion-anger,grief,loneliness.

Ben Hartman ที่ 36 แต่วันนี้เขารู้สึกว่าเก่ามาก มันไม่เพียง jet lag แต่เขามาจากนิวยอร์กเมื่อวานนี้และยังคงรู้สึกว่าการเคลื่อน มันเป็นสิ่งที่เกี่ยวกับการเป็นในประเทศสวิสเซอร์แลนด์อีกครั้งในวันสุขเขาต้องการใช้เวลามากเวลาที่นี่ sking friving เร็วเกินไปเร็วเกินไปความรู้สึกเหมือนวิญญาณ wils ใน stonefaced, burghers.He กฎ - bound ประสงค์ของเขาสามารถฟื้นวิญญาณนั้น แต่เขาไม่ . เขาไม่ได้ไปสวิสตั้งแต่พี่ชาย, Peter - คู่เหมือนของเขาใกล้เพื่อนของเขาในทุกโลกถูกฆ่าตายที่นี่สี่ปีแล้ว . Ben มีคนคาดว่าจะเดินทางไปถึงความทรงจำที่ แต่ไม่มีอะไรเช่น this.Now เขารู้ว่าเขา'd มาเขาต้องการทำกลับมา here.From ขณะเขาต้องการมาถึงสนามบิน Kloten เขาต้องการได้ฟุ้งซ่าน, บวมด้วยอารมณ์โกรธ, เศร้าโศก, ความเหงา

But he knew better than to let it show. He'd done a little business yesterday afternoon, and this morning had a cordial meeting with Dr.Rolf Grendelmeier of the Union Bank of Switzerland. Pointless, of coure, but you had to keep the clients happy; glad-handing was part of the job .If he was honest at how easily he slipped into the role, that of the legendary Max Hartman's only surviving son,the heir presumptive to the family fortune, and to the CEO's office at Hartman Capital Managerment , the multibillion-dollar firm founded by his father.

แต่เขารู้ดีกว่าเพื่อให้มันแสดง เขาต้องการทำธุรกิจเล็ก ๆ ในช่วงบ่ายเมื่อวานและเช้านี้มีการประชุมมิตรกับ Dr.Rolf Grendelmeier ของ Union Bank of Switzerland ไม่มีจุดหมายของ coure แต่คุณต้องให้ลูกค้ามีความสุข; ดีใจ - มอบหมายเป็นส่วนหนึ่งของงาน . ถ้าเขาเป็นซื่อสัตย์ที่ว่าง่ายเขาลื่นเป็นบทบาทที่ของตำนาน Max Hartman เพียงรอดบุตร, ทายาทซึ่งเข้าใจว่าไป โชคครอบครัวและเพื่อสำนักงาน CEO ของที่ Hartman ทุน Managerment, บริษัท ดอลลาร์ multibillion ก่อตั้งโดยบิดาของเขา

Now Ben possessed the whole trick bag of international finance-the closet full of Brioni and Kiton suits, the easy smile, the firm handshake, and most of all, the gaze:steady,level, concerned. It was a gaze the conveyed responsibility,dependability, and sagacity, and that, often as not, concealed desperate,boredom.

ตอนนี้ Ben ครอบครองกระเป๋าเคล็ดลับทั้งหมดของการเงินระหว่างประเทศส้วมเต็ม Brioni และเหมาะสม Kiton, ยิ้มง่ายจับมือ บริษัท และส่วนใหญ่ของทุกสายตา : มั่นคง, ระดับที่เกี่ยวข้อง มันเป็นความรับผิดชอบจ้องลำเลียง, วางใจ, และความเฉลียวฉลาดและที่มักจะเป็นไม่หมดหวังปกปิด, เบื่อ

Still, he hadn't really come to Switzerland to do business. At Kloten, a small place would take him to ST.Moritz for a ski vacation with an extremely wealthy, elderly client, tho old man's wife, and his allegedly beautiful granddaughter . the client's afm-twisting was jovial but persistent. Ben was being fixed up, and he knew it. This was one of the hazards of being a presetble, well-off,"eligible"single man in Manhattan:his clients were forever trying to set him up with their daughters, their nieced, thir cousins.It was hard to say no politely.And once in a while he actually met a woman whose company he enjoyed. You never knew . Anyway ,Max wanted grandchildren.

ยังเขาไม่ได้จริงๆมาวิตเซอร์แลนด์ทำธุรกิจ ที่ Kloten, สถานที่เล็กจะนำเขาไป ST.Moritz สำหรับพักผ่อนเล่นสกีกับรวยมากลูกค้าผู้สูงอายุเป็นภรรยาของชายชรา tho และหลานสาวสวยของเขาถูกกล่าวหาว่า afm บิดของลูกค้า - ถูกร่าเริง แต่ถาวร Ben ได้ถูกกำหนดขึ้นและเขารู้ว่า นี้เป็นหนึ่งในอันตรายของการเป็น presetble ดี - off,"สิทธิ์"คนเดียวใน Manhattan : ลูกค้าของเขาได้ตลอดไปพยายามตั้งเขาขึ้นกับลูกสาว, nieced cousins.It ของ thir, ยากที่จะพูดไม่สุภาพของ และครั้งเดียวในขณะที่เขาได้พบผู้หญิงที่จริง บริษัท เขาชอบ คุณไม่เคยรู้ Anyway, Max ต้องการหลาน

Max Hartman, the philanthropist and holy terror, the founder of Hartman Capital Management. the self-made immigrant who'd arrived in America, a refugee from Nazi Germany, with the proverbial ten bucks in his pocket, had founded an investment company right after the war, and relentlessly built it up into the multibilion-dollar firm it was now. Old max, in his eighties and living in solitary splendor in Bedford, New York, still ran the company and made sure no one ever forgot it.

Max Hartman, คนใจบุญและหวาดกลัวพระผู้ก่อตั้ง Hartman Capital Managementตัวเองทำอพยพที่ต้องการเดินทางมาถึงอเมริกาผู้ลี้ภัยจากนาซีเยอรมนีให้กับ bucks 10 สุภาษิตในกระเป๋าของเขาได้ก่อตั้ง บริษัท การลงทุนที่เหมาะสมหลังสงครามและมุ่งมั่นสร้างขึ้นเป็น บริษัท multibilion ดอลลาร์เป็น เดี๋ยวนี้ max เก่าใน eighties ของเขาและอยู่ในความงดงามโดดเดี่ยวใน Bedford, New York, ยังคงวิ่ง บริษัท และทำให้แน่ใจว่าไม่เคยลืมมัน

it wasn't easy working for your father, but it was even harder when you had precious little interest in investment banking , in "asset allocation" and "risk management," and in all the other mind-numbing buzzwords.

มันไม่ได้ง่ายทำงานให้พ่อของคุณ แต่มันก็ยากขึ้นเมื่อคุณมีความสนใจน้อยค่าในวาณิชธนกิจใน"การจัดสรรสินทรัพย์และการบริหารความเสี่ยง"และในทุก buzzwords ใจ - มึนงงอื่นๆ

or when you had just about zero interest in money. Which was, he realized, a luxury enjoyed mainly by those who had too much of it. Like the Hartmans, with their trust funds and private schools and the immense Westchester County estate. Not to mention the twenty-thousand-acre spread near the Greenbrier, and all the rest of it.

หรือเมื่อคุณมีเพียงเกี่ยวกับศูนย์ดอกเบี้ยเงิน ซึ่งเขาตระหนักหรูหราชอบส่วนใหญ่ผู้ที่มีมากเกินไปของมัน เช่น Hartmans ให้กับกองทุนความไว้วางใจและโรงเรียนเอกชนและใหญ่ด้าน Westchester County ไม่พูดถึงกระจาย 20 พัน - acre ใกล้ Greenbrier และที่เหลือของมัน

Until Peter's plane fell out of the sky, Ben had been able to do what he really loved: teaching, especially teaching kids whom most people had given up on. He 'd taught fifth grade in a tough school in an area of Brooklyn known as Dast New York. A lot of the kids were trouble, and yes,there were gangs and sullen ten-year- olds as well armed as Colombian drug lords. But they needed a teacher who actually gave a damn about them. Ben did give a damn, and every once in a while he actually made a difference to somebody's life.

จนกระทั่งเครื่องบิน Peter 's ลดลงจากฟากฟ้า, Ben ได้สามารถทำสิ่งที่เขารักจริงๆ : การสอนโดยเฉพาะการสอนเด็กผู้คนส่วนใหญ่ได้รับขึ้น เขา'd สอนในโรงเรียนระดับห้ายากในพื้นที่ของ Brooklyn เรียกว่า Dast New York มากเด็กมีปัญหาและได้มี gangs และเฉื่อยชา olds สิบปีเป็นอาวุธรวมทั้งเจ้านายยาโคลัมเบีย แต่พวกเขาต้องการครูที่แท้จริงให้เจ้ากรรมเกี่ยวกับพวกเขา Ben ไม่ให้เจ้ากรรมและทุกครั้งในขณะที่เขาทำจริงแตกต่างกับชีวิตของคน

When Peter died. however.Ben had been all but forced to join the family business. He 'd told friends it was a deathbed promise exacted by his mother, and he supposed it was. But cancer or on cancer,he could never refuse her anyway. He remenbered her drawn face,the skin ashen from another bout of chemotherapy,the reddish smudges beneath her eyes like bruises. she'd been almost twenty years younger than Dad, and he had never imagined that she might be the first to go. Work,for the night coment, she'd said, smiling bravely. Most of the rest she left unspoken. Max had survived Dachau only to lose a son, and now he was about to lose a son, and now he was about to lose his wife. How much could any man, however powerful, stand?

เมื่อปีเตอร์ตาย however.Ben ได้ทั้งหมด แต่ถูกบังคับให้เข้าร่วมธุรกิจของครอบครัว เขา'd บอกเพื่อนมันเป็นสัญญาเตียงมรณะ exacted โดยแม่ของเขาและเขาควรเป็น แต่มะเร็งหรือมะเร็งเขาไม่เคยปฏิเสธเธออยู่ดี เขาวาด remenbered หน้าเธอขาวซีดผิวจากการแข่งขันของยาเคมีบำบัดอื่นรอยด่างสีแดงใต้ตาเธอชอบ bruises เธอจะได้เกือบยี่สิบปีอายุน้อยกว่าพ่อและเขาไม่เคยคิดว่าเธออาจเป็นคนแรกไป งานสำหรับ coment คืนที่เธอจะกล่าวยิ้มอย่างกล้าหาญ ส่วนใหญ่ที่เหลือที่เธอไม่ได้พูดซ้าย Max รอดชีวิต Dachau เท่านั้นเสียบุตรและตอนนี้เขากำลังจะสูญเสียบุตรและตอนนี้เขากำลังจะสูญเสียภรรยา เท่าใดได้คนใดที่มีประสิทธิภาพ แต่ขา?